Jacob van Urhoy (Urfa, in Turkey)

(Foto: wikipedia.org)

De historicus Poseidonios uit Apamea (ca. 135 v.Chr- 51 v.Chr), was een Griekse stoïcijnse filosoof, politicus, astronoom, geograaf en leraar. Hij zegt: “Het volk dat wij, de Grieken, Syriërs noemen, noemen zij zichzelf Arameeërs”

(Uit: J.G. Kidd, Posidonius (Cambridge Classical Texts and Commentaries, 1988), vol. 2, pt. 2, pp. 955-956)

(Foto: wikipedia.org)

Strabo (geboren op 63 v. Chr, gestorven ca. 24 n. Chr), was een Griekse historicus geograaf en filosoof. Hij is het meest bekend om zijn Geographika (Geografie). Hij zegt: “Poseidonius speculeert dat de namen van deze naties ook verwant zijn, omdat, zegt hij, het volk dat wij Syriërs noemen wordt door de Syriërs zelf Arameeërs genoemd.”

(Uit: The Geography of Strabo, translated by Horace Leonard Jones and published in Vol. I of the Loeb Classical Library edition, 1917, Book I, Chapt. 2, 34)

(Foto: http://www.ccel.org)

Flavius Josephus (37 n. Chr- 100 n. Chr) was een Joodse historicus en apologeet van priesterlijke en Koninklijke afkomst die de vernietiging van Jeruzalem in 70 overleefde en vastlegde en zich later in Rome vestigde. Hij zegt: “Aram had de Arameeërs die de Grieken Syriërs noemden.”

(Uit: Antiquities of the Jews, translated by William Whiston in 1737, Book I, Chapt. 6)

Eusebius van Caesarea (264 n. Chr. – 30 mei 339 n. Chr) was een bisshop van Caesarea in Palestina en wordt vaak “vader van de kerkgeschiedenis” genoemd vanwege zijn werk in het vastleggen van de geschiedenis van de vroegere kerk. Hij zegt: “…. en van Aram de Arameeërs die Syriërs worden genoemd.”

(Uit: Sebastian Brock, "Eusebius and Syriac Christianity," in Harold W. Attridge and Gohei Hata, eds., Eusebius, Christianity, and Judaism (Leiden 1992), p. 226)

Abu Al-husayn 'ali Ibn Al-husayn Al-mas'udi, geboren in 895 in Bagdad (Irak) en overleed in 957 in al-Fustat (Egypte) was een historicus en reiziger, bekend als “de Herodotus van de Arabieren.” Hij was de eerste Arabier die de geschiedenis en wetenschappelijke geografie combineerde op groot schaal. Over Tur Abdin zegt hij: “Tur Abdin is de berg waar nog steeds overblijfselen van de Arameeërs Syriërs overleven.”

(From: Michael Jan de Goeje: Bibliotheca Geographorum Arabicorum III, Leiden 1906, 54, I)

Professor Dietrich Hermann Hegewisch, geboren op 15 december 1746 in Quakenbrück (Duitsland) en overleed op 4 april 1812 in Kiel, was een productieve historicus aan de universiteit van Kiel met een brede interesse. Hij zegt: “Verdienen de Syriërs, zoals ze gebruikelijk worden genoemd, of de Arameeërs zoals ze feitelijk worden aangeduid, niet meer aandacht in de wereld-geschiedenis dan dat ze gewoonlijk krijgen?”

(Uit: D.H. Hegewisch: Die Aramäer oder Syrer; ein kleiner Beitrag zur allgemeinen Weltgeschichte, Berlinische Monatschrift, 2, 1794, p. 193)

Op pagina 197 zegt hij: “De namen Syrië, Assyrie, Mesopotamië, Babylon etc. stammen af van de Grieken die onbekend waren met de werkelijke geografie van deze landen toen de namen voor het eerst werden gebruikt. Later, deels vanwege blijvende onwetendheid en deels vanwege gemak ondanks dat ze beschikten over accurate kennis, hielden ze vol in het gebruik omdat het anders iets van inspanning zou vergen om de oude op te geven, bekende namen en divisies van landen, en over te schakelen naar nieuwe, zelfs als ze meer nauwkeurig waren. De oude, echte, enige naam van deze landen is Aram, het wordt diverse malen in het Oude Testament genoemd en de Griekse geleerden waren ook bekend mee en waarschijnlijk beschreven ze de bevolking van deze gebieden als Arameeërs, hoewel zelden, daar ze gewoonlijk doorgingen met de term Syriërs, dat bekend was bij de Grieken”

Op pagina 307 zegt hij: “De Syriërs of Arameeërs waren niet louter talrijk en groot volk, maar ze waren ook een veel ontwikkeld volk.”

(Photo: http://portrait.kaar.at)

Professor Theodor Mommsen, geboren op 30 november 1817 in Garding, Schleswig (nu In Duitsland) en overleed op 1 november 1903 in Charlottenburg, dichtbij Berlijn, was een Duitse historicus en schrijver, bekend om zijn meesterwerk over de geschiedenis van Rome. Hij ontving de Nobel Prijs voor literatuur in 1902. Hij zegt: “…de geschiedenis van de Aramese of Syrische natie die de oostkust omvatte en zich uitstrekte tot aan de binnenlanden van Azië tot aan Eufraat en Tigris ”

(Uit: The History of Rome, geschreven tussen 1854 in 1856, Leipzig, door Theodor Mommsen, Boek 1, Hoofdstuk 1)

“… de Arameeërs verdedigden hun nationaliteit met de wapens van zowel intellect alsmede met hun bloed tegen alle lokmiddelen van de Griekse civilisatie en alle dwangmaatregelen van oosterse en westerse despoten, en met een halsstarrigheid waar geen Indo- Germaanse volk ooit heeft aan getipt en die naar ons toe, die Westerlingen zijn, lijkt soms meer en soms minder dan menselijk.“

(ibid, Boek 3, Hoofdstuk 1)

(Photo: wikipedia.org)

Professor Theodor Nöldeke, geboren op 2 maart 1836 in Harburg, dichtbij Hamburg, overleed op 25 december 1930 in Karlsruhe, was een vooraanstaande Duitse Semitische geleerde die studeerde in Göttingen, Wenen, Leiden en Berlijn. Hij zegt: “De hoofdstroom van de bevolking van al deze wijde landschappen van Middellandse zee tot voorbij Tigris behoorde tot een zekere nationaliteit, dat van Arameeërs”

(Uit: Th. Nöldeke: Assyrios Syrios Syros, in Zeitschrift für klassische Philologie, Hermes 5, Berlin 1871, p. 460)

Op pagina 461 zegt hij: “Het is wel begrijpelijk dat het volk is begonnen met het overdragen van de naam van het land aan de meest belangrijke nationaliteit en dus de naam “Syrier” was etnologisch vastgehouden en gelijkgesteld met ‘Aramees.’”

Op pagina 468 zegt hij: “Sinds de tijd van Alexander [de Groot], als het niet enigszins eerder was, is het volk begonnen met het overdragen van de naam van de Syriërs exclusief over aan de overheersende nationaliteit in Syrië, en op deze manier werd deze originele politiek- geografische term een etnologische term dat werd geïdentificeerd met de lokale Arameeërs.”

“Vanaf de tijd dat de Grieken meer betrokken raakten met Azië, identificeerden ze met de benaming Syriërs het volk dat zichzelf Arameeërs noemde.” (Uit: Th. Nöldeke, Kurzgefasste Syrische Grammatik (Leipzig, 1880), p. XXIX)

“Voor wat betreft de naam van deze natie en haar taal is het oorspronkelijk ‘Aramees’ in essentie en ook de enige dat het meest geschikt is voor het gebruik door de hedendaagse geleerden.”

(Uit: Th. Nöldeke, "Die Namen der aramäischen Nation und Sprache,” in Zeitschrift der Deutschen Morgenländischen Gesellschaft 25 (1871), p. 131)

(Foto: www.doaks.org)

Karl Eduard Sachau, geboren op 20 juli 1845 en overleden op 17 september 1930 was een Duitse oriëntalist. In 1872 was hij professor aan de Universiteit van Wenen en in 1876 aan de Universiteit van Berlijn waar hij werd benoemd tot de directeur van de nieuwe Seminaar van Oriëntaalse talen in 1887. Hij is met name opmerkenswaardig voor zijn werk over Syrisch en andere Aramese dialecten. Hij zegt: “De natie van de Arameeërs: Deze nationale naam, vooral in navolging van de invloeden van de Joods- Christelijke literatuur, baande weg voor de Griekse benaming Syriërs.”

(Uit: Verzeichnis der Syrischen Handschriften der königlichen Bibliothek zu Berlin von Eduard Sachau 1. Abteilung, Berlin 1899, Vorrede I)

Het Aramese volk: Het Aramese volk (niet te verwarren met 'Armeniërs') spreekt Aramees, de taal van Abraham, Mozes en Jezus Christus. Zij zijn het inheemse volk van wat in vroegere tijden 'Aram-Nahrin' werd genoemd en in onze dagen bekend is geworden onder de naam 'Mesopotamië'

Sommige Arameeërs noemen zich in onze dagen "Assyriërs", dit vanwege de haatzaaiende geestelijke koloniale activiteiten van de Westerse missionarissen en diplomaten in het Midden-Oosten in de 16e en 19e eeuw. Andere Arameeërs zijn bekend geworden als "Chaldeeërs". Ze zijn echter allemaal Arameeërs. Overal waar U het woord "Assyriërs" tegenkomt dient U het als Arameeërs te lezen. In Turkije zijn de Arameeërs bekend geworden als “Süryani” en in Arabische als “Al-Suryan”

Pseudo – Assyriërs, Pseudo Chaldeeërs en de Culturele Nationale Noodzaak van de Aramese natie.

16-12-2008

Engelse Versie

Door Prof. Dr. Muhammad Shamsaddin Megalommatis, Orientalist

Bron: http://www.buzzle.com/articles/pseudo-assyrians-pseudo-chaldaeans-and-the-cultural-national-needs-of-the-aramaean-nation.html

http://www.afroarticles.com/article-dashboard/Article/Pseudo-Assyrians--Pseudo-Chaldaeans--and-the-Cultural---National-Needs-of-the-Aramaean-Nation/144999

http://www.americanchronicle.com/articles/85195

Diverse voorgaande artikelen over de situatie van de Christelijke Arameeërs van Irak hebben geleid tot E-mails en discussies over de nationale identiteit en de naam van de Arameeërs.

Aangezien ik in het voorgaande artikel (Syriacs, "Assyrians" and "Chaldaeans" are all Aramaeans - http://www.buzzle.com/articles/syriacs-assyrians-and-chaldaeans-are-all-aramaeans.html), in het kort aandacht heb gevestigd op de termen en hun oorsprong, wil ik hier concentreren op de redenen van de term “Assyrisch”, als het al wordt gebruikt om de nationale en culturele noodzaak van de hedendaagse Arameeërs uit te drukken. Het is absoluut schadelijk en effectief fataal voor deze grote, oude en voor een lange tijd in het vizier genomen natie.

Daar ik deze analyse wil richten tot hen die pretenderen- zo onverstandig – dat ze “Assyriërs” zijn, terwijl ze onbetwistbaar Arameeërs zijn, wil ik starten met één theoretische concessie van historisch context.

Als we aannemen dat de Arameeërs Assyriërs zijn…..

Laten wij nu voor een ogenblik aannemen dat de hedendaagse Arameeërs van Assyrische oorsprong zijn, zoals de aanhangers van de Assyrianist dogma zo hartstochtelijk willen. Als deze aanname juist is, tot welke hoogte hebben de zogenaamde Assyriërs van vandaag de naam en de historische identiteit van de oude Assyriërs nodig om zichzelf ermee aan te duiden?

Tot welke hoogte hebben zij de Assyrische Culturele Erfgoed nodig in plaats van de Aramese?

De Assyrische Culturele- Nationale Erfgoed bestaat op geen enkel manier.

Assyrische culturele erfgoed is zeer goed gespecificeerde term in de Geschiedenis van de Beschavingen, het heeft te maken met Wereldbeschouwing dat was geabsorbeerd onder volledig Sumerische impact en beschreven door mythen als Enuma Elish (‘Als boven’), Gilgamesh, Etana, Descent van Ishtar in de Nether Wereld, Zu, en anderen. Er was een wijdverspreid monotheïsme in het Noorden van Mesopotamië (Assyrië), in een opvallende tegenstelling met de cultuur van het Zuiden (Babylonie) waar polytheïstische praktijken overweldigend waren.

Namen van Goden in Assyrië werden eerder gezien als aspecten van God terwijl in Babylonië waren ze in een concept geplaatst als namen van onafhankelijke godheden. Al dit samen heeft geleid tot een volkomen tegengesteld ideologieën en de Assyrische hoofdsteden (Assyrië, Kalhu, Nineveh en kortstondige Dur Sharrukin) waren altijd de onvoorwaardelijke rivalen van Babylon, ondanks het feit dat de mensen dezelfde waren en het verschil in dialecten minimaal was.

Deze culturele achtergrond eindigde met de vernietiging van Assyrië (612- 608 v. Cr.); z’n Babylonische interpretatie overleefde tot Late Oudheid (de 1^e eeuw v. Chr. en de 1^e eeuw n. Chr.) toen het laatste Babylonische spijkerschrift teksten werden geschreven.

Wat er daarna gebeurde is zeer duidelijk door de archeologische en epigrafische bewijzen die we hebben opgegraven. De diffusie van het Aramees was wijdverspreid over de hele Mesopotamië en had vele eeuwen eerder getriomfeerd in Syrië.

Overweldigende Aramisatie

De Aramisatie van Mesopotamië is geen geïsoleerde fenomeen; uitgebreide Aramisatie vond plaats in de Iranese Plateau aan het einde van de Achaemenidsche tijden (4^e- 3^e eeuw v. Chr.) en z’n uitgestrektheid bereikte Centrale Azië en India. De Achaemenidische schrijvers vonden het Aramese alfabet veel makkelijker dan de Oude Achaemenidische spijkerschrift lettergreep, die was gevormd onder sterk Assyrische invloed. Ze voerden dan de Aramese karakters in voor de Perzisch en Parthisch, de hoofdtalen van de Arsacid rijk van Iran (250 v. Chr.- 224 n. Chr.).

Aramisatie van het geschrift en taal niveau vond parallel plaats met de religieuze, ideologische en culturele Aramisatie, en dit was zichtbaar in de laatste eeuwen van het gebruik van het Babylonische spijkerschrift. Aramese polytheïstisch systemen ware overheersend onder Babyloniërs van de Arsacid tijden. De Babylonische kult van Ishtar in die dagen herinnerd ons zeer weinig aan de Assyrische- Babylonische culturele systeem van de tijden van Shamshi Adad I en Hammurapi, 1900 jaren eerder; in tegendeel, ze weerspiegelen karaktertrekken van de Aramese Astarte wiens kult was alomtegenwoordig in het Westen van Syrië 800 jaar eerder.

Culturele Aramisatie is een multi- dimensionale affaire van de Late Oudheid; het is niet relevant voor puur diffusie van de Aramese culturele karakteristieken; daar de Arameeërs vooraanstaande handelaren waren van die dagen, reizend, het oprichten van gemeenschappen en industrie vanaf Noord West Afrika tot Egypte, de Rode Zee, India en China, ideeën en concepten ontwikkeld in andere plaatsen, verplaatsten zich naar de hoofdplaatsen van de Aramese landen, Mesopotamië en Syrië, dankzij de tolerante kosmopolitische Aramese handelaars.

Wat de Chaldeeese Orakels openbaren is nog Zoroasterische doctrine nog Babylonische religie nog Griekse filosofie, het is een Aramese Gnostisme gemaakt uit al deze elementen en gediffundeerd door het hele gebied van het Midden-Oosten en het Oosterse Middellandse zee.

Zonder de opgang van het Aramees als de Lingua Franca (internationale taal), zou Manischaeisme niet zijn gediffundeerd vanaf Noordwesten van Afrika en Egypte tot Centrale Azië en China, die het meest gevaarlijke tegenstander maakte van de officiële Sassanidische Iranese religie, dat bekend is als Mazdeisme (een late versie van Zorosterianisme).

Waar waren alle Babyloniërs in de 3^e eeuw n. Chr.? Ze waren daar en hun land was geselecteerd door de Sassanidische dynastie als één van hun meest belangrijke hoofdsteden, Tesfun (Ctesiphon). Maar Babylonisch werd niet meer geschreven en nog gesproken, daar alle Babyloniërs cultureel en taalkundig waren ge-aramiseeerd.

Expliciete Afwijzing van de Babylonische en Assyrische Erfgoed onder de Gearamiseerde Mesopotamiërs van de Late Oudheid.

Waar was het hele Assyrische – Babylonische cultuur, Atrahasis (de Assyrische- Babylonische Noah), Gilgamesh, Marduk, Nabu, Nergal, Adad, Shamash, Sin en Ishtar in de 3^e eeuw n. Chr.?

Het was compleet achterhaald door de Aramese culten dat we tegenkomen zowel in Palmyra (Tadmore), Hatra en op andere plaatsen, alsmede bij de Genostisten dat de religieuze syncretisme van die tijd weerspiegelde.

In het Noordoosten van Mesopotamië, de traditionele Assyrische hartland, had de kleine staat Adiabene (Hadhyab) een vorm van Judaïsme geaccepteerd dat door gebrek aan bronnen het ons niet toelaat deze analytisch te omschrijven, maar de koningen en koninginnen zoals Izates, Monobaz, Eleni en Aphraates dragen getuigenis van de Aramese, Perzisch of gehelenizeerde namen.

Geen één van hun naar verluidt had interesse voor de Assyrische culturele erfgoed dat was overleden lang voordat ze bestonden. En geen één van hen vond:

1) de noodzaak voor een historische verwijzing naar Assyrië of Akkad (Agade),

2) de verplichting om enige mogelijke samenhang te vestigen en

3) de noodzaak om hun batterijen opnieuw op te laden in de Sargonidische Assyrische Politieke ideologie.

In feite was Hammaurapi compleet “dood” voor de Babyloniërs van de tijd van Mani, die waren ge-assimiliseerd onder de Arameeërs; en op gelijke wijze, Tukulti Ninurta I was absoluut onbelangrijk voor de inwoners van Adiabene die zuiver Arameeërs waren die het Jodendom hadden aanvaard.

Zelfs als de Arameeërs van vandaag werkelijk Assyriërs zouden zijn, niets van de Assyrische culturele en nationale erfgoed is bij hen overgebleven.

Waarom “opnieuw – Assyrianisatie” van de “Ont-assyrianiseerden”?

In dit geval is hun inspanning om zichzelf te identificeren als Assyriërs effectief gezien betekenisloos; het zou neerkomen op een hypothetische inspanning van de hedendaagse Bulgaren (wiens oorsprong is Turko- Mongolische- Uralo- Altaisch, ondanks hun Slavische assimilatie) om terug te gaan naar de Turko- Mongolische- Uralo- Altaisch cultuur waarvan niet één element heeft overleefd onder hen. Dit zou absoluut zinloos zijn, vanuit één standpunt bezien.

Vaststellend vanuit een ander standpunt, zou het werkelijk dodelijk zijn- wat in dit geval betekent zelfmoord, zoals ondernomen door de natie in kwestie. Zo’n inspanning heeft geen- en bij definitie kan niet- één dimensie hebben, het heeft twee, het zijn:

1. Eerst, wat je probeert te vinden, opnieuw bevatten, opnieuw vaststellen, herstellen (voor redenen van aangenomen authenticiteit) en

2. Tweede, wat je verliest, laat vallen, van wordt beroofd, aan ontbreken, van wordt onterfd.

Duidelijke afwezigheid van een Vroegere – Rehabiliterende- Assyrische Christelijke Aramese Synthese

De reden hiervoor is vanwege het feit dat een paar historische gevallen van bewuste historische- culturele synthese bekend zijn die hebben plaatsgevonden onder volledige authenticiteit. Wij hebben enkele voorbeelden; waarvan de grote Perzische dichter Ferdowsi één van is. In zijn geroemde Shah Nameh, het Boek van de Koningen, slaagde de nationale dichter van de Islamitische Iran erin om een authentieke incorporatie te bewerkstelligen van Iran’ pre- Islamitische verleden binnen de Islamitische Iranese Culturele Nationale context. Een werkelijke genius synthese!

Dit betekende dat:

In tegenstelling tot Yemenitische Moslims, voor wie de culturele erfgoed en de koninklijke tradities van Kharibael van Sheba en Himyar niets betekende, in tegenstelling tot de Kopten van Egypte, voor wie de culturele erfgoed en de koninklijke tradities van Amenhotep III niets betekende, in tegenstelling tot ge-aramieerde Babyloniërs die de Islam hadden aanvaard en voor wie de culturele erfgoed en de koninklijke tradities van Marduk-apla-iddina (Merodach Baladan) niets betekende, en in tegenstelling tot de Arameeërs van Damascus die het Christendom hadden aanvaard (en dan eventueel de Islam hadden aanvaard) en voor wie de culturele erfgoed en de koninklijke tradities van Ben Hadad III of Hadaz Ezer van Aram Dimashq niets betekende,

……. voor een Pers die Moslim werd, betekende nog steeds de grote Sassanidische Keizer, Shahinshah Anushirvan (Cosroes I) inderdaad heel veel.

Niets dergelijks werd ondernomen onder de hypothetische Assyriërs die zouden zijn ge-Aramiseerd op latere tijd gedurende de Late Oudheid.

Geen enkel geleerde, geen enkel Assyrioloog, geen specialist in Aramese studies kan bewijzen dat, dat zelfs voor één enkel geval, een bladzijde van het Assyrische verleden en culturele erfgoed ertoe deed, op enige mogelijke manier, voor enige hypothetische Ge-Aramiseerde Assyriërs van de Late Oudheid of gedurende Christelijke en Islamitische tijden.

Sprekend verder dan de typische gevallen van eruditie dat we tegenkomen zelfs onder diverse buitenlandse auteurs (van Herodotus tot Tabari), kunnen wij niet de conclusie trekken dat zelfs een deel van de hedendaagse Arameeërs van Assyrische oorsprong waren, de Assyrische culturele en nationale erfgoed van Mesopotamische Oudheid betekend niets voor hen, het had geen historische continuïteit en geen authenticiteit.

Nationale en Culturele De-Aramisatie en de Parallelle “Re-Assyrianistaie”.

We kunnen ons afvragen, in beschouwing nemende de hedendaagse abnormale claims van de Assyrianisten groep, wat deze hypothetische Assyriërs van vandaag zouden ermee winnen en wat ze ermee zouden verliezen door vol te houden met de onheilspellende inspanning van nationale en culturele de-aramisatie en parallelle “re-assyrianisatie”.

Het makkelijkst vast te stellen in dit geval is dat zij niets ermee zullen winnen. In tegenstelling tot wat plaatsvindt in Italië waar Latijns wordt onderwezen op Middelbare School, zal er geen enkel hogeschool zijn waar de zogenoemde “ge-aramiseerde Assyriërs” Assyische spijkerschrift zulllen leren.

Men zou zelfs vooruit kunnen kijken en zich afvragen waarom deze grote inspanning van het opladen van de batterijen van hun jeugd niet plaats heeft gevonden door de pioniers van de dwalende Assyrianisten ideologie. Het antwoord is simpel.

Hoe meer hun jeugd de Assyrische spijkerschrift bestudeert, hoe beter zij zullen zich realiseren hoe volkomen ze geen verband hebben- op de religieuze, artistieke, taalkundige, culturele, gedragkundige, ideologische en nationale niveaus – met de Oude Assyriërs.

In tegenstelling tot de vergezochte – en goed gefinancierde – onnauwkeurigheden van Simo Parpola, is er geen enkel element in het vóór 2600 jaar geleden overleden Assyrische culturele en nationale erfgoed dat enige overeenstemming vertoont met de hedendaagse zuivere Aramese cultuur, ongeacht van de benaming dat ze gebruiken om zich ermee aan te duiden, Arameeërs, Chaldeeers, Assyriërs of Zulu………..

Daar het onderwerp diverse dimensies kent, wil ik uitweiden op de schadelijke consequenties van de verdoemde inspanning om de hedendaagse Arameeërs te de-aramiseren en hypothetisch te re-assyrianiseren in een voortkomend artikel.

Hier kunt U zich aanmelden voor ons nieuwsbrief

Brieven aan de overheden en internationale organisaties

Arabische Vertalingen: الترجمات العربية

Aramese Geestelijke/ Lichamelijke Genocide

Nepnieuws over de Arameeërs:

Arameeërs in de Media

Professor Dr. John Joseph.

5-7-2008: Assyrië en Syrië: Synoniemen?

In een brief aan de auteur (John Joseph),op 11 juni 1997, schreef Patricia Crone dat zij en Cook "Niet betwisten dat de Nestorianen van de Pre- Islamitische periode zichzelf zagen als “Assyriërs” of dat dit is hoe zij zichzelf noemden. Ze noemden zichzelf Suryane, hetgeen in hun gebruik geen (groter) verwantschap had met de Assyriërs in vergelijking met de visie van iemand anders…. We nemen het voor als vanzelfsprekend aan dat zij [Nestorianen] de moderne “Assyrische” benaming van het Westen hebben gekregen en ermee doorgaan om zelf opnieuw te hervinden…Maar natuurlijk waren de Nestorianen Arameeërs.."

(Pagina 27, voetnoot 94)

Professor Dr. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

28-6-2004: De bron van oorlogen en tiranniek: de Pan-Arabische valsheid

De diepe en verborgen reden van de tirannieke onderdrukking toegepast in het hele Midden-Oosten is door Frankrijk en Engeland opgelegde Pan-Arabische Nationalistische clicks die de neiging hebben om op dictatoriale wijze de verschillende volkeren in het Midden-Oosten, die allemaal geen Arabieren zijn, te Arabiseren.

10-8-2005: De Aramese opleving zal het schaakbord van het Midden-Oosten transfigureren

Het basisfeit is dat al deze volkeren die allen Arabisch sprekend zijn, geen Arabieren zijn. Hun etnische historische identiteit is Aramees. Arameeërs zijn Semitisch, maar zover verwijderd van de Arabieren als de vroegere Hebreeërs verwijderd waren van de Babyloniërs. Om de redenen die wij gaan uitleggen, zijn deze Aramese volkeren geleidelijk gearabiseerd, maar de arabisatie fenomeen vond slechts plaats op het taalkundig niveau, niet op de etnische, nationale, culturele niveaus

Daaruit hebben de koloniale missionarissen, politieke agenten en diplomaten een grote leugen gemaakt (namelijk dat deze Arameeërs geen Arameeërs waren, maar ‘Assyriërs’) waarmee zij de Nestoriaanse Arameeërs ontwortelden van hun Aramese oorsprong.

18-12-2008: Syriërs, “Assyriërs” en “Chaldeeërs” zijn allemaal Arameeërs

Wat is de juiste nationale naam voor de moderne Arameeërs? Waarom zijn er Arameeërs, die ondanks het feit dat ze Aramees spreken, volhouden zichzelf “Assyriërs” te noemen? Waarom hechten andere Arameeërs zich aan de derde naam “Chaldeeërs”? Is het juist om de naam ‘Syriac’ (waar Arabisch is van afgeleid) te gebruiken..........

18-12-2008: Pseudo – Assyriërs, Pseudo Chaldeeërs en de Culturele Nationale Noodzaak van de Aramese natie

In tegen-stelling tot de vergezochte – en goed gefinancierde – onnauwkeurig-heden van Simo Parpola, is er geen enkel element in het vóór 2600 jaar geleden overleden Assyrische culturele en nationale erfgoed dat enige overeenstemming vertoont met de hedendaagse zuivere Aramese cultuur, ongeacht van de benaming dat ze gebruiken om zich ermee aan te duiden, Arameeërs, Chaldeeers, Assyriërs of Zulu……....

Patriarch Emmanuel III Delly

29-10-2008: "...maar Ik wil graag verklaren dat wij, de Chaldeeërs, de Assyriërs en de Syriërs, één volk zijn, bekend als Aramese volk. ..."

13-5-2006: Is er een Assyrische kwestie in Irakese Koerdistan?

Maar deze claim is onderzocht door historici en hebben geconcludeerd dat de mensen in het Midden-Oosten vaak refereren naar de mensen in hun regio, zoals bijvoorbeeld iemand uit Kirkuk werd Kirkuki genoemd ongeacht of hij Koerd, Turkmeen of Arameeër was. Dat geldt ook in het geval van Assyriers of “Athuris” zoals ze in de regio worden genoemd. Die benaming werd gebruikt om de Nestoriaanse Arameeërs van Athur (Asur), een regio in de omgeving van Mosul, mee te identificeren. De term heeft geen enkele relatie met de oude Assyriers en de moderne Assyriers.

2-8-2005: Moderne Irakese geschiedenis. De Arabische Meerderheid en De Minderheden

Wat betreft de aanduidingen “Assyriers” en “Chaldeeërs” die worden gebruikt om de niet-Arabische Christenen (anders dan Armeniërs) ermee aan te duiden. Er is absoluut geen historische verwijzing van hun associatie met de Assyriers en Chaldeeërs van de oude Mesopotamië. De eerste verwijzing naar dergelijke associatie begon in de 19^de eeuw toen de Britse Protestantse missionarissen probeerden om religieuze invloed te verkrijgen als gevolg van een algemene rivaliteit tussen de Protestante en Katholieke missionarissen in het gebied

“The Church of the East and the Church of England: A History of the Archbishop of Canterbury's Assyrian Mission “ is de titel van het boek geschreven door J. F. Coakley en gepubliceerd in 1992.

Op pagina 147 vertelt Coackley over een meningsverschil tussen Arthur Maclean, hoofd van de Assyrische Missie van de Aartsbisschop van Canterbury van 1886 tot 1891 en Hormuzed Rassam, de broer van Christian Antun (Isa) Rassam, een Chaldese familie uit Mosul. We lezen: "Zoals hij (Maclean) volhield, hebben de 'Syriërs' zich nooit als 'Assyriers' genoemd;..... om de benaming 'Assyriers' toe te passen op deze Oosterse Syrische Christenen lijkt mij eerder een fout of anders muggenzifterij. Er is werkelijk, voor zover ik weet, geen bewijs dat ze enige connectie hadden met de Oude Assyriers.... Waarom moeten wij een naam uitvinden terwijl we een heel goed geschikte naam hebben, gebruikt gedurende eeuwen, voor handen? Ik kan begrijpen dat iemand die leeft in de nabijheid van de ruines van Nineve een behoorlijk enthousiasme kan hebben voor de Oude Assyria; maar spreekt het van een gezond verstand om een naam weg te doen dat door het volk zelf wordt gebruikt en een andere naam voor hen uit te vinden met een twijfelachtige toepasbaarheid?"