Jacob van Sarug

Getuigenissen van de geleerden van de Syrische Kerk van Antiochië met betrekking tot synoniem: Arameeërs/Syriërs

Aanmelden voor nieuwsbrief

Een vraag: Wie waren de vroegere Assyriërs? Waren ze simpelweg één etniciteit of samenstelling uit verschillende volkeren?

Wie gaf hen de naam en maakte hen bekend als,, Assyrische” Christenen?

SUA/WCA en het toelaten van terrorisme

SUA/WCA: Internationaal syndicaat van haatzaaiers

Arameeërs van Irak

Arameeërs van Turkije

Arameeërs van Syrië

Aramese geschiedenis, cultuur en taal, een zesdelige interview.

Kolonialisme, "Assyrianisme", terrorisme, occultisme, de ondergang van het Aramese volk in het Midden-Oosten en hun Diaspora

26-6-2007: Aram Nahrin: de Arameeërs, de Bijbel, Christendom en het Westen

27-6-2007: Het Aramees: Het Duizend jaar lange Traject van de Wereld taal

28-6-2007: Gabriel Sengo opent de Poorten van het Aramese Gedachtegoed, Cultuur en Wijsheid

2-7-2007: Noem de Luisterrijke Natie van de Arameeërs niet bij de foute benaming ‘Assyriërs'

2-7-2007: De uitroeiing van de Aramese Natie: Het Resultaat van de Anglo- Franse Plan

(Foto: wikipedia.org)

De historicus Poseidonios uit Apamea (ca. 135 v.Chr- 51 v.Chr), was een Griekse stoïcijnse filosoof, politicus, astronoom, geograaf en leraar. Hij zegt: “Het volk dat wij, de Grieken, Syriërs noemen, noemen zij zichzelf Arameeërs”

(Uit:  J.G. Kidd, Posidonius (Cambridge Classical Texts and Commentaries, 1988), vol. 2, pt. 2, pp. 955-956)

(Foto: wikipedia.org)

Strabo (geboren op 63 v. Chr, gestorven ca. 24 n. Chr), was een Griekse historicus geograaf en filosoof. Hij is het meest bekend om zijn Geographika (Geografie). Hij zegt: “Poseidonius speculeert dat de namen van deze naties ook verwant zijn, omdat, zegt hij, het volk dat wij Syriërs noemen wordt door de Syriërs zelf Arameeërs genoemd.”

(Uit: The Geography of Strabo, translated by Horace Leonard Jones and published in Vol. I of the Loeb Classical Library edition, 1917, Book I, Chapt. 2, 34)

(Foto: http://www.ccel.org)

Flavius Josephus (37 n. Chr- 100 n. Chr) was een Joodse historicus en apologeet van priesterlijke en Koninklijke afkomst die de vernietiging van Jeruzalem in 70 overleefde en vastlegde en zich later in Rome vestigde. Hij zegt: “Aram had de Arameeërs die de Grieken Syriërs noemden.”

(Uit: Antiquities of the Jews, translated by William Whiston in 1737, Book I, Chapt. 6)

Eusebius van Caesarea (264 n. Chr. – 30 mei 339 n. Chr) was een bisshop van Caesarea in Palestina en wordt vaak “vader van de kerkgeschiedenis” genoemd vanwege zijn werk in het vastleggen van de geschiedenis van de vroegere kerk. Hij zegt: “…. en van Aram de Arameeërs die Syriërs worden genoemd.”

(Uit: Sebastian Brock, "Eusebius and Syriac Christianity," in Harold W. Attridge and Gohei Hata, eds., Eusebius, Christianity, and Judaism (Leiden 1992), p. 226)

Abu Al-husayn 'ali Ibn Al-husayn Al-mas'udi, geboren in 895 in Bagdad (Irak) en overleed in 957 in al-Fustat (Egypte) was een historicus en reiziger, bekend als “de Herodotus van de Arabieren.” Hij was de eerste Arabier die de geschiedenis en wetenschappelijke geografie combineerde op groot schaal. Over Tur Abdin zegt hij: “Tur Abdin is de berg waar nog steeds overblijfselen van de Arameeërs Syriërs overleven.”

(From: Michael Jan de Goeje: Bibliotheca Geographorum Arabicorum III, Leiden 1906, 54, I)

Professor Dietrich Hermann Hegewisch, geboren op 15 december 1746 in Quakenbrück (Duitsland) en overleed op 4 april 1812 in Kiel, was een productieve historicus aan de universiteit van Kiel met een brede interesse. Hij zegt: “Verdienen de Syriërs, zoals ze gebruikelijk worden genoemd, of de Arameeërs zoals ze feitelijk worden aangeduid, niet meer aandacht in de wereld-geschiedenis dan dat ze gewoonlijk krijgen?”

Op pagina 197 zegt hij: “De namen Syrië, Assyrie, Mesopotamië, Babylon etc. stammen af van de Grieken die onbekend waren met de werkelijke geografie van deze landen toen de namen voor het eerst werden gebruikt. Later, deels vanwege blijvende onwetendheid en deels vanwege gemak ondanks dat ze beschikten over accurate kennis, hielden ze vol in het gebruik omdat het anders iets van inspanning zou vergen om de oude op te geven, bekende namen en divisies van landen, en over te schakelen naar nieuwe, zelfs als ze meer nauwkeurig waren. De oude, echte, enige naam van deze landen is Aram, het wordt diverse malen in het Oude Testament genoemd en de Griekse geleerden waren ook bekend mee en waarschijnlijk beschreven ze de bevolking van deze gebieden als Arameeërs, hoewel zelden, daar ze gewoonlijk doorgingen met de term Syriërs, dat bekend was bij de Grieken”

Op pagina 307 zegt hij: “De Syriërs of Arameeërs waren niet louter talrijk en groot volk, maar ze waren ook een veel ontwikkeld volk.”

(Photo: http://portrait.kaar.at)

Professor Theodor Mommsen, geboren op 30 november 1817 in Garding, Schleswig (nu In Duitsland) en overleed op 1 november 1903 in Charlottenburg, dichtbij Berlijn, was een Duitse historicus en schrijver, bekend om zijn meesterwerk over de geschiedenis van Rome. Hij ontving de Nobel Prijs voor literatuur in 1902. Hij zegt: “…de geschiedenis van de Aramese of Syrische natie die de oostkust omvatte en zich uitstrekte tot aan de binnenlanden van Azië tot aan Eufraat en Tigris ”

“… de Arameeërs verdedigden hun nationaliteit met de wapens van zowel intellect alsmede met hun bloed tegen alle lokmiddelen van de Griekse civilisatie en alle dwangmaatregelen van oosterse en westerse despoten, en met een halsstarrigheid waar geen Indo- Germaanse volk ooit heeft aan getipt en die naar ons toe, die Westerlingen zijn, lijkt soms meer en soms minder dan menselijk.“

 (ibid, Boek 3, Hoofdstuk 1)

(Photo: wikipedia.org)

Professor Theodor Nöldeke, geboren op 2 maart 1836 in Harburg, dichtbij Hamburg, overleed op 25 december 1930 in Karlsruhe, was een vooraanstaande Duitse Semitische geleerde die studeerde in Göttingen, Wenen, Leiden en Berlijn. Hij zegt: “De hoofdstroom van de bevolking van al deze wijde landschappen van Middellandse zee tot voorbij Tigris behoorde tot een zekere nationaliteit, dat van Arameeërs”

Op pagina 461 zegt hij: “Het is wel begrijpelijk dat het volk is begonnen met het overdragen van de naam van het land aan de meest belangrijke nationaliteit en dus de naam “Syrier” was etnologisch vastgehouden en gelijkgesteld met ‘Aramees.’”

Op pagina 468 zegt hij: “Sinds de tijd van Alexander [de Groot], als het niet enigszins eerder was, is het volk begonnen met het overdragen van de naam van de Syriërs exclusief over aan de overheersende nationaliteit in Syrië, en op deze manier werd deze originele politiek- geografische term een etnologische term dat werd geïdentificeerd met de lokale Arameeërs.”

“Vanaf de tijd dat de Grieken meer betrokken raakten met Azië, identificeerden ze met de benaming Syriërs het volk dat zichzelf Arameeërs noemde.” (Uit: Th. Nöldeke, Kurzgefasste Syrische Grammatik (Leipzig, 1880), p. XXIX)

“Voor wat betreft de naam van deze natie en haar taal is het oorspronkelijk ‘Aramees’ in essentie en ook de enige dat het meest geschikt is voor het gebruik door de hedendaagse geleerden.”

(Foto: www.doaks.org)

Karl Eduard Sachau, geboren op 20 juli 1845 en overleden op 17 september 1930 was een Duitse oriëntalist. In 1872 was hij professor aan de Universiteit van Wenen en in 1876 aan de Universiteit van Berlijn waar hij werd benoemd tot de directeur van de nieuwe Seminaar van Oriëntaalse talen in 1887. Hij is met name opmerkenswaardig voor zijn werk over Syrisch en andere Aramese dialecten. Hij zegt: “De natie van de Arameeërs: Deze nationale naam, vooral in navolging van de invloeden van de Joods- Christelijke literatuur, baande weg voor de Griekse benaming Syriërs.”

Het Aramese volk: Het Aramese volk (niet te verwarren met 'Armeniërs') spreekt Aramees, de taal van Abraham, Mozes en Jezus Christus. Zij zijn het inheemse volk van wat in vroegere tijden 'Aram-Nahrin' werd genoemd en in onze dagen bekend is geworden onder de naam 'Mesopotamië'

Sommige Arameeërs noemen zich in onze dagen "Assyriërs", dit vanwege de haatzaaiende geestelijke koloniale activiteiten van de Westerse missionarissen en diplomaten in het Midden-Oosten in de 16e en 19e eeuw. Andere Arameeërs zijn bekend geworden als "Chaldeeërs".  Ze zijn echter allemaal Arameeërs. Overal waar U het woord "Assyriërs" tegenkomt dient U het als Arameeërs te lezen. In Turkije zijn de Arameeërs bekend geworden als “Süryani” en in Arabische als “Al-Suryan”

Assyrië en Syrië: Synoniemen?

Het rechtvaardigen van een leugenidentiteit op een fundament van zand.

English version

Over John Joseph Centrum lezen wij op de website van Franklin en Marshall College: Het John Joseph International Centrum werd gebouwd in 2006 ter ere van John Joseph Ph.D. '50, geïnspireerd als dankbaarheid door zijn voormalige student Andrew J.Schindler '72 die het gebouw doneerde. Dr. Joseph, van Iraki herkomst, is een Lewis Audenreid Emeritus Professor Geschiedenis.

Enkele inleidende kanttekeningen voor de lezer:

De afvallige Arameeërs die zich in onze dagen “Assyriërs” noemen, een term uitgevonden en gevoed door de Westerse geestelijke koloniale activiteiten in het Midden-Oosten in de 19^e eeuw, hebben geen middel onbenut gelaten om deze leugennaam te verheerlijken en op te dringen op de Aramese natie. Ze hebben daarvoor zelfs een pakt met de PKK gesloten en zijn de weg van terrorisme opgegaan om reclame te maken voor deze haatdragende leugennaam.

De “verloren A” theorie

Het artikel in kwestie gaat over een theorie wat bekendheid heeft gekregen als de “verloren A” theorie. Deze theorie luidt als volgt: Het begrip “Syrië” is een afkorting van “Assyrië”, ze zijn synoniemen. Deze afkorting is tot stand gekomen, zo wordt verteld, doordat het Griekse alfabet niet beschikt over een letter wat ongeveer een klank als “Sh” heeft in het Nederlands. In Turkse taal is dit de letter Ş, in het Aramees is dit de letter Shin (ܫ letter 21). De naam "Assur" in het Aramees wordt niet als "sh" maar als "th" geschreven, dus als Athur. 

Omdat volgens deze theorie de Grieken geen "Assyriërs" konden uitspreken vanwege het ontbreken van de genoemde letter in hun alfabet, hebben ze de letter A weggelaten en uiteindelijk de benaming Assyrië afgekort tot Syrioi/Syriërs.

Wat is de consequentie hiervan? Wel, de afvallige Arameeërs die zich “ Assyriërs” noemen hebben deze theorie verheven tot heiligheid. Want via deze theorie kun je alle Arameeërs “Assyrianisren”. Wat je doet is gewoon het voorzetsel –A (de “verloren” letter) terugzetten en je hebt alles naar je hand gezet. Dus: voor Syriërs zet je de “ verloren” A terug en je hebt Assyriërs, voor Syrisch zet je de “verloren” A terug en je hebt Assyrisch enz.. enz..

En dat is precies de reden dat sommigen van deze bandieten zich hebben genesteld in de kerkenraden en andere organen en gooien zand in de ogen van velen door uit de daken te schreeuwen van “Wij zijn Syriërs (Suryoye)”, maar in werkelijkheid bedoelen ze natuurlijk "Assyriers".

Omdat velen onder het volk analfabeet, zijn hebben ze totaal niet in de gaten wat de bedoeling is van deze bandieten die binnen het volk zijn geïnfiltreerd, waarvan ook sommigen bij rekrutering betrokken zijn geweest en moorden op hun geweten hebben. Immers, als zij zeggen “Wij zijn Syriërs (Suryoye in het Aramees), dan bedoelen ze daarmee automatisch “ Assyriërs”.

Tekortkomingen van deze theorie:

Natuurlijk is niet iedereen eens met deze theorie. Hieronder zullen aan de hand van enkele punten worden aangegeven dat het eigenlijk niet kan. Het is namelijk een theorie die is uitgevonden door buitenstanders die zich onbewust waren van de Aramese Verborgen Parelen en die ook geen toegang hadden tot de antieke Aramese geschriften. Het zijn juist deze geschriften die doorslaggevend zijn en niets anders. Enkel punten hieromtrent:

1. Geschiedkundigen van een volk.

Elk volk heeft z’n eigen geschiedkundigen/ouderlingen/wijzen die zij het via mondeling tradities/verhalen/gebruiken/gebeden, zij het in een geschreven vorm een spoor hebben achtergelaten over de oorsprong van desbetreffende volk. Als je de identiteit van een volk wilt leren kennen, dan moet je in de eerste plaats proberen om door te dringen tot de culturele achtergronden van zo’n volk, dit doe je door z’n taal te leren om toegang te krijgen tot de geschreven bronnen of mondelinge verklaringen tradities/gewoontes/ die van generatie tot generatie worden doorgegeven.

In het geval van de Arameeërs is er een overvloed aan informatie aanwezig en wel in de Aramese boeken omtrent de oorsprong van ons volk. Iedereen die het Aramees heeft gestudeerd, krijgt toegang tot de antieke bronnen, en begrijpt meteen dat ons volk Arameeër is en niets anders. Het wordt dan ook heel duidelijk dat de synoniemen Syriërs/ Arameeërs met elkaar verwisselbaar zijn en zeker niet met Assyriërs (die compleet anders is en niets mee te doen heeft). Bovenden, komen de woorden “Assyriërs” en “Syriërs” in het Aramees (en ook Hebreeuws) altijd afzonderlijk voor, nooit als synoniemen; een belangrijke feit wat door de voorstanders van de “verloren A- theorie”genegeerd wordt.

In feite wordt de theorie “Syriërs/Assyriërs” op hele simpele manier onderuit gehaald door de getuigenissen van de Aramese geschiedkundigen die toegang hadden tot de originele bronnen, namelijk de bekwame geleerden van de Syrische kerk van Antiochië die allemaal van hun oorsprong getuigen. Zie hier hun getuigenissen: http://www.aramnahrin.org/Dutch/Aramese-Geleerden-Getuigenis.htm

2. Mosul/Othur

In de Aramese geschriften wordt Mosul als “ Othur”, dat wil zeggen “ Assur” aangeduid. Iemand die afkomstig is uit Mosul wordt dus niet genoemd een “Mosuliër”, maar een “Othuroyo”, dat wil zeggen een “Assyriër”. Iedereen die deze geschriften leest begrijpt ze onmiddellijk, geen enkel misverstand hierover dus. Sommigen bisschoppen, patriarchen en monniken van de Oost- Syrisch en de West- Syrische kerk kwamen uit Mosul of omgeving van Mosul, bijvoorbeeld uit Eski- Mosul, ook wel genoemd Balad waar de bekende Patriarch Athanasius II van Balad kwam.

En hoe worden deze mensen genoemd? Niet bij de benaming “ Mosuliër”, maar bij de benaming “Assyriër”. En in het Midden-Oosten was het gebruikelijk dat iemand z’n geboorteplaats als achternaam gebruikte. In feit wordt het nog steeds bij ons gedaan, zij het in mindere mate. Hoe vaak zeggen wij niet Yohannes uit Bote (Yohunnon U’Botoyo), of Isa uit Midyat (Isa, U’Midyoyo), Afrem uit Kafro (Afrem U’Kafroyo), Lahod uit Arnas (Lahdo U’Urnosoyo) enz.. enz.. Merk op dat bij het identificeren van deze mensen vaak de achternaam niet zo belangrijk is, soms wordt het de dorpsnaam in combinatie met familienaam genoemd ter identificatie 

Patriarch Afrem Barsauwm kwam bijvoorbeeld ook uit Mosul. En hoe wordt hij ook wel eens genoemd? U raadt het al, Afrem Barsauwm de Assyriër en niet Afrem Barsauwm de Mosuliër. Toen hij patriarch werd, bracht hij een bezoek aan Midyat (Tur Abdin). Om deze reden staat er op een steen boven de ingang van de St. Smuni kerk in Midyat de volgende tekst geschreven: “In het jaar… bracht Patrairch Afrem Barsauwn de Assyriër een bezoek ……”

Het klinkt misschien lachwekkend, maar de afvallige Arameeër die zich “Assyriërs” noemen buiten dit soort teksten tot op de bodem uit om hun kinderen te hersenspoelen met deze gruwelijke ideologie. Met name dit soort teksten werden gebruikt in hun rekrutering voor terrorisme om te laten zien dat zelfs Patriarchen zich “Assyriërs” noemen.

Een andere punt is dat sommige patriarchen en bisschoppen, die uit Mosul of omgeving van Mosul kwamen, hun trotsheid over Mosul niet onder stoelen en banken staken en liederen/hymens over Mosul hebben geschreven. In hun liederen/ hymenen spreken ze van Othur en niet van Mosul. Bijvoorbeeld zinnen als “O mij trotse Othur (=Assur), u heeft zoveel geleerden voortgebracht” worden door de afvallige Arameeërs die zich Assyriërs noemen volledig uitgebuit om hun kinderen en anderen te hersenspoelen om te laten zien van kijk hoe onze voorouders zich bewust waren van hun Assyrische oorsprong. En het wordt gewoon als een zoete koek aangenomen. In al hun verenigingen, scholen wordt dit soort dwazerij aangeleerd en verheerlijkt. In feite gaat het hier om een sekte en niets anders.

En dat is exact de reden dat ook de beroemde Patriarch Michael de Groot zegt “ De Assyriërs zijn Syriër”. Het is onvoorstelbaar hoe vaak dit citaat van Micahel de Groot is misbruikt door deze terroristen om de jongeren de pad van de leugen op te sturen.

Dezelfde Michael zegt echter ook “De koninkrijken, die in de oudheid zijn gevestigd door ons ras, de Arameeërs, namelijk de nakomelingen van Aram, en Syriërs werden genoemd….” 

De koninkrijken in de oudheid gevestigd door de Arameeërs? Hoe kan het nu? Eerst zeggen dat ook “Assyriërs”, “Syriërs” zijn en nu zegt hij de koninkrijken in de oudheid gevestigd door de Aramese ras, dat wil zeggen de nakomelingen van Aram die ook Syriërs worden genoemd? Hoe kan het toch dat deze topgeleerd van formaat die ontzagwekkende werken heeft geproduceerd, zichzelf tegenspreekt?

Nee, geachte lezer, U raadt het al, het gaat om de omgeving van Mosul en dus Assur (Othur in het Aramees) en daarom zijn de Mosuliërs, dat wil zeggen de Assyriërs, ook Syriërs (in feite dus ook Arameeërs).

3. Aramese geleerden genegeerd

Niet alleen negeren de voorstanders van deze twijfelachtige theorie de getuigenissen van de Aramese geleerden, maar omdat ze geen toegang hebben tot de Aramese geschriften, hebben ze geen idee hoe de beroemde geleerden als St. Afrem, St. Jacob van Sarug, Dionosius van Telmara, Jacob van Edessa, Dionosius Bar Salibi en vele anderen tekeer gingen tegen het Griekse gedachtegoed van hun tijd.

Welnu, wat zou er gebeuren als jij naar (laten we zeggen) bijvoorbeeld Jacob van Sarug of Dionosius van Telmara zou gaan en tegen hem zou zeggen van “de benamingen Syriër die jullie nu dragen is aan jullie gegeven door de Grieken als afkorting van Assyrië of gewoon ter aanduiding van jullie volk.”?

Je kunt van verzekerd zijn dat ze ergens in hun geschriften hierover een opmerking hadden gemaakt, om niet te zeggen dat ze een complete analyse aan zouden hebben gewijd en tot op de botten hadden afgekraakt. Waarom is er niets hierover te vinden in hun geschriften? Hadden ze geen belangstelling voor hun volk? Wilden ze niet begrijpen waar ze deze benaming aan te danken hadden? Als het inderdaad Syrië een afkorting van Assyrië is, zouden ze dan helemaal niets van hebben gezegd? Het lijkt erg onwaarschijnlijk, daar deze topgeleerden, werkelijk geleerden van wereld formaat waren, waar hun geschriften op de diverse universiteiten wereldwijd worden onderwijzen en onderzocht met respect en verbazing.

Waarschijnlijk alleen iemand met een koloniale drang, die geen respect heeft voor de ware geschiedenis, zal deze geleerden negeren. Misschien moeten we anders zeggen, namelijk:

Napopeon zei: Geschiedenis is een mythe waar de mensen overeenkomen om te geloven

Voltair zei: Geschiedenis is een leugen die algemeen wordt aanvaard.

4. Cyrus/ Syrus/ Syriërs

De Aramese geleerden getuigen dat het woord Syriërs teruggaat tot koning Cyrus die heerste in het gebied van de huidige Syrië ten tijde van de uittocht van het volk Israël uit Egypte, zeg maar rond het jaar 1500. Cyrus gaf zijn eigen naam aan het gebied van de vroegere Aram en werd na hem genoemd, dus Syrië. Als gevolg hiervan worden de Arameeërs, “Syriërs” genoemd. Bijvoorbeeld, de beroemde Dionosius Bar Salibi, de bisschop van Diyarbekir zegt “"Zelfs de naam "Syrisch", die U van ons hebt overgenomen, is hoger, omdat deze naam is afgeleid van "Suros", die in Antiochië regeerde en na hem het land Syrië is genoemd, zoals Uw nationale naam afgeleid is van de heidens 'Yawan'

Sommige van de hedendaagse wetenschappers menen (de één aapt de ander als papegaai na) echter dat het hier om een Griekse mythologie gaat die aan iedere volk een zekere voorouder hebben “gegeven”, in het geval van Arameeërs was hun voorvader koning Cyrus. En de Aramese geleerden hebben, volgens hen, allemaal deze mythe overgenomen.

Maar geachte lezer, ook hier weer de vraag: als het inderdaad om een Griekse uitvinding gaat, zouden deze geleerden dan helemaal niets van hebben gezegd, zoals wij bij punt 2 hebben aangehaald? Gewoon klakkeloos overnemen wat de Grieken hen hebben aangeleerd? Lijkt het allemaal zo logisch? Uitgesloten!!

Wat zou er gebeuren wanneer deze geleerden wisten dat de “Griekse mythe” van Cyrus een werkelijke Aramese oorsprong heeft? Dus de Grieken hebben van Arameeërs overgenomen en een verhaal rondom heen gemaakt?

Dit is ongeveer vergelijkbaar met de Oeropenbaring van het oude Testament over de schepping en zondevloed. Bij het Joodse volk, waarschijnlijk Mozes, is deze Oeropenbaring op papier gezet, terwijl bij andere volkeren is dat van vader op zoon doorgegaan waardoor het vervormd is en in de vorm van een mythe is overgebleven.

Waarom zouden de Grieken deze “mythe” rond Cyrus die mogelijk een Aramese werkelijkheid was, niet van de Arameeërs hebben overgenomen? Hoe kwamen ze precies specifiek aan die naam? Hebben zij misschien uit de Aramese bronnen gehaald die later verloren zijn gegaan en de Griekse mythe is blijven bestaan in een geschreven vorm?

En als de Aramese geleerden wisten dat zij de juiste informatie hadden, maar dat de Grieken (waar ze hoe dan ook niet erg positief over waren) een vervormde versie hadden, dan zouden ze waarschijnlijk niet zoveel aandacht hebben geschonken en gewoon de werkelijkheid hebben aangehouden.

Anders uitgelegd: Het was bij de Arameeërs een vanzelfsprekende zaak. En iets wat vanzelfsprekend is, geef je niet zoveel aandacht aan. Ze hadden beslist de Grieken niet nodig om te weten wie ze zijn. In tegendeel, de Grieken hebben waarschijnlijk van hen overgenomen en hun geschriften vastgelegd. Iets wat vanzelfsprekend is, ga je niet zo meteen stil bij staan, ongeacht wat anderen erover schrijven.

5. Syrië versus Assyrië. Sommigen mensen die geen graad hebben in geschiedenis, kunnen soms verfrissende ideeën produceren. Een voorbeeld hiervan zijn de kritische kanttekeningen van iemand die zeer interessant zijn: http://www.insideassyria.com/rkvsf5/wwwboard/msgs/Syria_vs_Assyria-3Fkl.html. Wij vertalen hieronder enkele van deze opmerkingen:

Nu de analyse van Professor John Joseph

Nadat wij U kennis hebben laten maken met enkele punten ter achtergrondinformatie, vermelden wij hieronder het betoog van de geërde professor John Joseph over het artikel van professor Richard Frye.

Door Dr. John Joseph, historicus

Professor Richard N. Frye start zijn artikel zeer gepast door te zeggen dat “Er verwarring heeft bestaan tussen twee gelijkende woorden ‘Syrië’ en ‘Assyrië’ door de geschiedenis heen tot onze tijd.” Zijn artikel vereeuwigd helaas deze verwarring.¹ In zijn eindconclusies vertelt Frye ons wat zijn analyse van het gebruik van “Assyrische/Syrisch” heeft laten zien. Hij schrijft dat “twee feiten duidelijk worden”: Ten eerste, “Verwarring in het Westerse gebruik tussen Syrië in het Westerse deel van de vruchtbare halvemaan, en Assyrië voor het oude land ten oosten van Eufraat”; ten tweede, “De Oosterse gebruik maakte geen onderscheid tussen de twee termen behalve door de invloed van het Westen of door externe redenen.” Laten wij meer in details kijken naar deze twee conclusies.

Ten eerste: Westerse gebruik van “Syrië” en “Assyrië”: Er was een tijd dat het Westen [de Grieken] niet volledig bekend waren met het Nabije Oosten, maakten geen onderscheid tussen Syrië en Assyrië, vooral toen de Assyriërs nog aan de macht waren. Maar al in de vijfde v. Chr., ongeveer twee eeuwen na de val van Nineve, maakt Herodotus duidelijk onderscheid tussen de twee termen en regio’s. Het onderzoek van Randolph Helm laat zien dat Herodotus “welbewust” en “consistent” onderscheid maakt tussen de namen Syrië en Assyrië en gebruikte hen onafhankelijk van elkaar. Volgens Herodotus, schrijft Helm, “Syriërs” waren de inwoners van de kust van de oostelijke Middellandse-Zeelanden, inclusief Noord Syrië, Foenecië, en Palestina, hij gebruikt “nooit” [Helm benadrukt] de naam Syrië ter aanduiding van Mesopotamië.” Voor Herodotus was Assyrië in Mesopotamië, hij gebruikt nooit de naam Assyrië ter aanduiding van Syrië. Helm becommentarieert dat het duidelijke onderscheid gemaakt door Herodotus was “verloren gegaan door de latere klassieke auteurs waarvan sommigen de Historiën [van Herodotus] VII. 63 als een mandaat hanteren om Foeneciers, Joden en elke ander inwoner van de oostelijke Middellandse-Zeelanden aan te duiden als ‘Assyriërs’“² Frye citeert de verhandeling van Helm zonder commentaar te geven op het gebruik van het onderwerp Assyrië/ Syrië zoals hierboven opgemerkt; op zijn openingspagina spreekt hij zelfs van “een lang geaccepteerde stelling van Herodotus (7.63) dat de Grieken Assyriërs aanduidden met de naam Syriërs zonder beginletter a-. “ (zo staat er woordelijk) Op de volgende pagina merkt hij op dat Herodotus “representeert een keerpunt” in het afscheiden van de twee termen.

Toen de Grieken beter bekend raakten met het Nabije Oosten, vooral nadat Alexander de Groot de Achaemenidische rijk in de 4^e eeuw v. Chr. omverwierp, en de Grieken en Romeinen gedurende eeuwen over de regio regeerden, beperkten ze de aanduiding Syrië voor de landen ten westen van Eufraat. Gedurende 3^e eeuw v. Chr., toen het Hebreeuwse Bijbel werd vertaald in het Griekse Septuagint voor de gehelleniseerde Joden van Alexandrië, werden de termen Arameeër en Aramees van de Hebreeuwse Bijbel vertaald met respectievelijk “Syriër” en “de Syrische taal”. ³

Gedurende de 2^e eeuw v. Chr., schreef de geleerde Posidonius, een Griek die had geleefd in Syrië, dat “de mensen die wij [ de Grieken] Syriërs noemen worden door de Syriërs zelf Arameeërs genoemd …. omdat de mensen in Syrië Arameeërs zijn.” ⁴

Posidonius, die ongetwijfeld op de hoogte was van de verwarring dat bestond in zijn dagen tussen de twee termen Assyriër en Syriër, wist zeer goed, dat ongeacht de etymologische relatie tussen deze twee namen, de geografische Aram (Syrië) en geografische Assyrië twee verschillende geografische, etnische en culturele entiteiten waren. Dit punt is goed uitgelicht door Heinrichs in zijn bovengenoemde artikel, spreekt hij botweg van “de constante naïeve identificatie van de bevolkingsgroepen op basis van de identiteit of bijna – identiteit van hun namen, zulke fouten, “ voegt hij eraan toe, “ zijn alomtegenwoordig in de apologetische literatuur geschreven door historici die geen filosofische training hadden gehad. “⁵

In zijn verwijzing naar Lucian van Samosata die “de mensen van Syrië aanduidt met de term Assyrië,” citeert hij hem door te zeggen: “ Ik die dit schreef ben een Assyriërs” (blz. 33). Deze uitdrukking illustreert de opmerking van Helm dat het duidelijke onderscheid gemaakt door Herodotus- en anderen na hem- was verloren gegaan door de klassieke schrijvers. Oxford geleerde Fergus Millar merkt deze verwarring van “Syrië” en “Assyrië” op en refereert naar Lucian en Tatian, die zichzelf ook associeert met Assyrië – door te zeggen hij was geboren “in het land van de Assyriërs”, vandaar zijn bijnaam “Tatian de Assyriër”: Tatian (Tatianos in het Grieks), schrijft Millar, kwam gewoon van de geografische Assyrië en niet meer dan dat, “zoals de ander ‘Assyriër’ met de Latijnse naam Lucian (Grieks Lucianos) van Samosata.” ⁶

Ten tweede: Oosterse gebruik van “Syrië” en “Assyrië”: Het duidelijk getoonde “feit” hier is dat er geen onderscheid werd gemaakt tussen de twee termen “behalve door het toedoen van de Westerse invloed of andere externe invloeden.” Dit betekent niet dat daar ook geen verwarring was in het gebruik van deze in het oosten van Eufraat. Daar sommige verwarring in deze discussie volgens mij gegenereerd wordt door de auteur zelf, wil ik graag hieronder aangeven wat ik vooral raadselachtig vindt:

n      Het Aramese taal, schrijft Frye, “raakte bekend als Syrisch in het Westen of Assyrisch in het Ooste” (p. 32).

n      Terwijl ‘Syrisch’ werd gebruikt in het Westen, ‘Assyrich’ werd gebruikt in het Oosten (p.32). ‘Assyrich’? Hier wordt een melding gemaakt van “prefigeerde a-“ gebruikt in het Oosten, “met name door de Armeniërs”

n      --Ons wordt verteld dat “Asori” in het Armeens betekent “Klassieke Syrisch”, een dialect van het Aramees; maar het Aramees, “door Romeinen Syrisch genoemd,” wordt “Assyrisch genoemd door de Armeniërs,” een duidelijk verkeerde lezing van Asori.

Wat ontbreekt aan de bovenstaande stelling is dat in het Armeense taal zowel ‘Syrisch’ als ‘Assyrisch’ starten met het voorletter A [het vage “voorvoegsel a- “ bovenaan], en de beide woorden worden van elkaar onderscheiden: Asori, enkelvoud, refereert naar een ‘Syrisch” [Aramese] persoon (zoals in Suraya/Soroyo)—Asoriner is meervoud. Syrische taal [Aramees] in het Armeens is Asoreren. Het woord voor ‘Assyriër” in het Armeens is Asorestants’i. De namen voor de geografische Syrië en Mesopotamië zijn ook verschillend in het Armeense taal en beide starten met de voorletter A. ‘Asorik’, schreef professor Sanjian in een brief aan deze schrijver, is “de traditionele Armeense benaming voor Syrië, ”en Asorestan “voor Assyrië.”⁷

Een kijk op Tabel 1 van Frye aan het einde van z’n artikel, laat zien dat de informatie daar zijn conclusie niet lijkt te ondersteunen als hij zegt dat het Oosterse gebruik “geen onderscheidde maakte” tussen de termen Syriër en Assyriër. Volgens de Tabel, werd zelfs in het oude Assyrische dialect van Akkadisch, ‘Assyrië’ en geografische Syrië weergegeven door twee afzonderlijke termen: respectievelijk Ashur en Arame. In elke van de acht dialecten van het Nabij Oosten in de Tabel worden de namen voor “het gebied van Assyrië” en voor “het gebied van Syrië” verschillend weergegeven- ze zijn onderscheidende termen, vertonnen geen overeenkomst met elkaar. Volgens de Tabel was “het gebied van Assyrië” in het Armeens bekend als Norshirakan, klaarblijkelijk geleend van de Parthen; ‘Asorestan’ in het Armeens refereert, volgens de tabel, naar “het gebied van Mesopotamië.” ⁸

In zijn poging om te bewijzen dat de termen Syriër en Assyriër synoniemen zijn, citeert Frye de 12^e eeuwse Patriarch van de Syrisch Orthodoxe Kerk (Jacobiet), Michael de Syriër. De prelaat schreef duidelijk, volgens Fry- citerend uit deel 3 van Micaheal’s werk—dat “de inwoners van het land ten Westen van de rivier de Eufraat werden juist Syriërs genoemd, en in analogie daaraan, al diegenen die dezelfde taal spreken…. zowel ten oosten als ten westen van Eufraat aan het grens van Perzie, worden Syriërs genoemd (pagina. 33)”. Dan citeert Frye drie cryptische woorden van Patriarch Michael- nu refererend naar deel 1—die zijn vertaald als “Assyriërs dat wil zeggen Syriërs” (‘twry’d hywn swryy’), en deze enige bron in het Syrisch is waarschijnlijk weer een andere bewijs van “de continue gelijkstelling van de termen ‘Syriër’ en ‘Assyriër’.“ Met Athoraye, bedoelde de beroemde Patriarch ongetwijfeld de inwoners van en rond Mosul. Zoals voorheen door velen is op gewezen, iemand met de naam Athoraya betekent simpelweg dat de persoon afkomstig is uit de stad Athor, de naam waarmee de stad Mosul en z’n provincie ermee bekend waren gedurende de pre- Islamitische periode. Christenen handhaafden het gebruik van de geografische benaming Athoraya als een achternaam, een algemeen gebruik in het Midden-Oosten, waar de achternaam de persoon identificeert met de naam van z’n geboorteplaats. ⁹

Weer een ander voorbeeld van uitwisselbare termen Syrië en Assyrië – in een variëteit van combinaties: Jacobiet Syriër, Oosters Assyrisch, Chaldeeuws, Syrisch en Assyrisch—komt van de 17^e eeuwse geschriften van Karmelieten uit Iran (p. 34). Deze overvloed van namen ontstonden niet vanwege de etnische oorsprong van de diverse Oosterse Christelijke gemeenschappen, maar vanwege de geografische locatie van hun kerken of patriarchaten. Een uitdrukking als “Christenen van Assyrië” wordt onopgemerkt “Assyrische Christenen” en dan “Christelijke Assyriërs.”¹⁰ Al in de 18^e eeuw was de Britse historicus Gibbon zich bewust van deze verwarringen. De Nestorianen, schreef Gibbon, “Onder de benaming Chaldeeërs of Assyriërs, zijn verward met de meest geleerde of de meest machtige natie van het antieke Oosten.“¹¹ De verschillende namen waarmee deze Aramese sprekende Christenen bekend waren, en de titels gebruikt door de Rooms Katholieke kerk ter aanduiding van hun Patriarchen – soms met zulke exotische combinaties as “Chaldeeërs van Assyrië” of “Oosterse Chaldeeërs van Katholieke Assyrië”—werden “zelden gebruikt” door de patriarchen of de mensen zelf, zoals geobserveerd door de Dominicaanse geleerde Fiey.¹²

De bovengenoemde voorbeelden bewijzen volgens Frye dat “de bewering door sommigen dat het woord ‘Assyriër’ een creatie was van de Westerlingen in de 18^e of 19^e eeuw zeker niet waar is.” Hier citeert Frye een enkel bron en schrijft zaken aan de auteur ervan toe die hij niet zegt. Frye citeert pagina ix van mijn boek De Nestorianen en hun Moslimburen, waar hij schrijft dat ik gezegd zou hebben “De naam Assyrisch verscheen pas na 19^e eeuw.” Wat ik wel schreef in mijn inleiding was dat de Nestorianen “ook zijn bekend als Assyriërs, een algemene benaming waarmee ze werden aangeduid alleen sinds de eerste wereldoorlog.”

De naam Assyrisch was zeker bekend voor de 19^e eeuw. Dankzij het oude testament was ‘Assyrisch’ bekende benaming door de eeuwen heen en overal waar de Bijbel als heilig werd beschouwd, in Oosten of in het Westen. In de werken van de vroegere Christelijke schrijvers, merkt Fiey op, vinden we scala van verwijzingen naar de oude rijken, willekeurige gebruik van de woorden Syriërs, Athurians, Chaldeeërs en Babyloniërs, maar deze schrijvers hebben nooit zich met deze geïdentificeerd. “Ik heb indexen van mijn Christelijke Assyrië,” benadrukt Fiey, “en heb 50 bladzijden gerangschikt op juiste namen van mensen, er is geen enkel schrijver die een ‘Assyrische’ naam heeft. “¹³

De vraag blijft: Wat betekent het als de termen Assyrië en Syrië synoniemen zijn? Kunnen we het woord Assyrisch vervangen door ‘Syrisch’ overal waar het gebruikt is in de oudheid? Kunnen wij de mensen van diverse Aramese vorstendommen in de geografische Syrië ‘Assyriërs’ noemen als ‘Assyrië’ een synoniem is met ‘Syrië’? In zijn meesterwerk, The Heritage of Persia, schreef Frye over de alomtegenwoordigheid van het Aramese volk: “Overal in het Vruchtbare Halvemaan vanaf de 12^e eeuw v. Chr., infiltreerden de Aramese nomaden en grepen de macht, vormden kleine vorstendommen”; men kan concluderen, en gaat verder, “dat de Arameeërs zich zeer goed hadden genesteld hier [in Babyloon] daar ze aan de andere kant van het Syrische woestijn waren. Hun beweging naar de Vruchtbare Halvemaan lijkt op dat van de Arabische stammen voor de aanvang van de Islam, in dezelfde gebeid.” Kunnen we deze Arameeërs ‘Assyriërs’ noemen omdat de Arameeërs, Syriërs worden genoemd?

Men kan betwisten dat het woord Syrië is afgeleid van Assyrië—en misschien zijn er goede argumenten daarvoor op te noemen – maar het transformeert zeker niet de geografische Syrië en grotendeels Aramese inwoners van de Vruchtbare Halvemaan in Assyriërs. Als ‘Syrië’ een afkorting is van ‘Assyrië’,‘ dient het eenvoudigweg als een herinnering dat de geografische Syrië eens werd bestuurd door de vroegere Assyrische rijk. Als ik het indrukwekkende werk van Frye The Heritage van Persia, juist lees, eindigde de overwinning van de Arameeërs door de Assyriërs als zelfmoord voor de Assyriërs. “In Mesopotamië en als in Syrië”, “ schreef Frye dertig jaar terug, “de Arameeërs waren onderworpen aan de Assyrische agressie en leden erg veel onder de Assyrische heerschappij. In één opzicht echter, overwonnen ze [de Arameeërs] hun meesters”; de Assyriërs werden gedwongen om zowel het geschrift alsmede de taal van de Arameeërs in te voeren. Dan gedurende eeuwen, lezen we dat Frye zegt, “Assyrische Politieke expansie” ging samen met “de Aramese etnische expansie.” De tijd kwam dat “Zelf de lagere klassen, behalve boeren in de afgelegen dorpen, door het hele gebied van het moderne noorden van Irak, weinig of niets wisten van Assyrisch [Akkadisch] maar spraken Aramees.”¹⁴

De Akkadische taal, als de drager van de vroegere Assyrische cultuur en identiteit, was opgehouden te bestaan terwijl de Assyriërs nog steeds aan de macht waren. Na de val van hun rijk, werd z’n Aramees sprekende bevolking, met geen bindende kracht dat een centrale Assyrische overheid van henzelf zou voorzien, langzaam één van andere groepen en nationaliteiten die sprekers waren geworden van het Aramese taal. In tegenstelling tot de Assyriërs vergaten de Perziers, die ook Aramees hadden ingevoerd als hun officiële taal, hun eigen moedertaal niet; ze behielden hun nationale- linguïstische identiteit en vooraal omdat hun Aramees sprekende onderdanen niet overheersend waren in Perzie zoals ze het wel waren in Assyrië (Met de komst van de Islam waren de Perziers weer in staat om arabisatie te weerstaan; pragmatisch leenden ze van het Arabische vocabulaire en voerden zelfs het Arabisch schrift in, maar ze waren in staat om datgene wat ze geleend hadden te Perzianiseren.) In het geval van de Assyriërs was de Aramisatie volledig, gelijk als de absorptie van diverse andere etniciteiten zou plaatsvinden, eeuwen later, door de Arabisatie. De dominantie van het Aramees over Akkadisch was zowel in schrift als in spraak zo overweldigend in de 8^ste eeuw v. Chr., dat het Aramese schrift ver vergissing werd genoemd “Assyrische schrift.”¹⁵ Het zou dezelfde zijn om het Arabische schrift dat de Prezen gebruiken, “Perzische schrift” te noemen. De meeste tegenstellingen in het artikel in kwestie, lijkt mij, zou worden opgelost in plaats van zich uit te weiden over de onzekere etymologische relatie tussen de twee namen Syrië en Assyrië, die de auteur had gebouwd op de interactie tussen de mensen van geografische Assyrië en Syrië; een onderwerp dat hij zo bekwaam maar in het kort had behandeld in de jaren 60.

Toen het Aramees sprekende Christenen van de 19^e eeuw zichzelf Syriërs noemenden (Suraye of Soroyo), in Urmiya, Hakkari, en Tur Abdin, refereerden ze naar voorouders, de Arameeërs die hen hun moedertaal en de eerbiedwaardige taal van hun liturgie en literatuur hadden gegeven, 1800 jaar terug. Er zou geen tegenstrijdigheden zijn geweest als professor Frye Arameeër en Syriër had gebruikt als synoniemen, een gebruik dat begon 2000 terug, daarvoor al in de Hellenistische periode, een tijdperk van de geschiedenis van de Nabije Oosten dat bijna 1000 jaar duurde. Belandend in het Christelijke tijdperk, Frye zelf informeert ons dat “het gebied van Mesopotamië” werd genoemd het “Huis van de Arameeërs “[Bet Aramaye] in het Syrisch.¹⁶

• 1. Een bekende Semitische geleerde, zoals Franz Rosenthal van de Yale Universiteit, de decaan van het Aramese studies in Amerika gedurende een generatie, is van mening dat ‘Syrisch’ en ‘Assyrisch’ van compleet andere wortels afkomstig zijn, alhoewel het aan de toekomstig historische wordt overgelaten om de juistheid hiervan te bewijzen. Zie zijn Die aramäistische Forschung seit Th. Nöldeke’s Veröffenthlichungen (Leiden,1939), pagina.3 n.1. Voor een beknopte discussie van dit onderwerp, zie het artikel van Wolhart Heinrichs, een collega van Frye, van de Harvard Universiteit, getitled “The Modern Assyrians - Name and Nation,” in Festschrift Philologica Constantino Tsereteli Dicta, ed. Silvio Zaorani (Torino,1993), pp.104-105.

• 2. Zie het artikel van Helm “Herodotus Histories VII.63 and the Geographical Connotations of the Toponym ‘Assyria’ in the Archaemenid Period” (artikel gepresenteerd tijdens de 190^ste bijeenkomst van de Amerikaanse Oriëntaalse Genootschap in San Feransisco, april 980). Zie ook zijn “‘Greeks’ in the Neo-Assyrian Levant and ‘Assyria’ in Early Greek Writers” (Ph.D. verhandeling, University van Pennsylvania, 1980), pp. 27-41; zie ook zijn Herodotus’ Histories, I.105 and II.106. De latere Arnold J. Toynbee heeft ook verklaard dat de Syrioi “mensen zijn die Herodotus insluit bij zijn Vijfde Belasting District” inclusief “de hele Foenecie en de zogenoemd Palestina, Syrië samen met Cyprus.’ De Syrioi, benadrukt Toynbee, zijn “niet de mensen van een ‘Assyrië’ dat Babylon omvat en is de 19^e district in zijn lijst.” A Study of History (1954), vol. vii, p. 654 n. 1. Zie ook George Rawlinson, The History of Herodotus, ed. Manuel Komroff (New York, 1956), bk. ii, p. 115.

• 3. De geautoriseerde versie van de Bijbel gebruikte continue de termen die door Septuagint waren ingevoerd tot zeer recentelijk (1970) toen de originele ‘Arameeër’ en “Aramees’ werden gebruikt.

• 4. Zie J. G. Kidd, Posidonius (Cambridge Classical Texts and Commentaries, 1988), vol. 2, pt. 2, pp. 955-956. Zie ook Arthur J. Maclean, “Syrian Christians,” Encyclopaedia of Religion and Ethics; Frederic Macler, “Syrians (or Aramaeans)” [sic] in ibid.,waar de twee termen als “vanzelfsprekend” worden aangenomen oorspronkelijk synoniemen te zijn. Kijk ook bij Sebastian Brock, “Eusebius and Syriac Christianity,” in Harold W. Attridge and Gohei Hata, eds., Eusebius, Christianity, and Judaism (Leiden 1992), p.226.

• 5. Op. cit., pp.102, 103.

• 6. Zie Millar “The Roman Near East”, 31 B.C.-A.D.337 (Cambridge, 1993), pp.227,454- 455,460.

• 7. Zie van deze schrijver The Nestorians and Their Muslim Neighbors (Princeton, 1961), p.15 n.53. Mijn informatie is bevestigd door de latere Avedis K. Sanjian, Narekatsi Professor van de Armeense Studies aan de Universiteit van California, Los Angeles, in een brief op 10 oktober 1994. Kijk ook bij Heinrichs, op. cit., pp. 106-107.

• 8 Artikel, p.35.

• 9 Zie J.-M. Fiey, “‘Assyriens’ ou ‘Araméens’?”, L’Orient syrien, 10 (1965), p.156; Heinrichs, pp.105-106.

• 10 Bijvoorbeeld, zie J.F.Coakley, The Church of the East and the Church of England, (Oxford, 1992), pp.65-66.

• 11 Edward Gibbon, The History of the Decline and Fall of the Roman Empire, ed. J.B. Bury (London, 1898), v. 150. Zie ook Joseph, op. cit. p.14.

• 12 Voor de overvloed van patriarchale titels verzonnen door de Rooms Katholieke Kerk, zie Fiey’s “‘Assyriens’ ou ‘Araméens’?”, pp.146-150, en zijn meer recentelijk na zijn dood gepubliceerde artikel “Comment l’Occident en vint à parler de ‘Chaldéen?’” in Bulletin van de John Rylands University Library van Manchester, 78 (Najaar 1996), pp.163-170.

• 13 Zie zijn “‘Assyriens’ ou ‘Araméens’?”, p.146.

• 14 The Heritage of Persia,, Mentor Book edition,1966 printing, p.80 and p.32 n.5 van het artikel.

• 15 Zie Richard C. Steiner, “Why the Aramaic Script was called ‘Assyrian’ in Hebrew, Greek, and Demotic,” in Orientalia (Rome: Pontificium institutum biblicum), 62 (1993), pp. 80-82; Joseph Naveh en Jonas C. Greenfield, “Hebrew and Aramaic in the Persian Period,” in Cambridge History of Judaism (1984), v. 1, pp. 126-127. Vergelijk Frye, artikel, p.32, e n.8, waar hij vaag spreekt over  “ Het gebruik van de term ‘Assyrisch’ voor het Aramese taal [sic] en alfabet...” De Grieks term Assyria Grammata en de Hebreeuwse term Ktab Ashuri, beide betekenen “Assyrische schrift, “ of “ schriften; ze verwijzen naar het Aramese schrift dat de Assyriërs gebruikten, en niet naar het Aramese taal.

• 16 Tabel 1, p.35. Ons wordt niet verteld dat “het gebied van Mesopotamië” in het Aramees gedurende de pre- Christelijke periode- ongetwijfeld Bet Aramaye wordt genoemd,  voor een belangrijke deel van deze periode.

Hier kunt U zich aanmelden voor ons nieuwsbrief

Copyright © Aram-Naharaim Organisatie

Brieven aan de overheden en internationale organisaties

Arabische Vertalingen: الترجمات العربية

Aramese Geestelijke/ Lichamelijke Genocide

Nepnieuws over de Arameeërs:

 Arameeërs in de Media

Professor Dr. John Joseph.

5-7-2008: Assyrië en Syrië: Synoniemen?

In een brief aan de auteur (John Joseph),op 11 juni 1997, schreef Patricia Crone dat zij en Cook "Niet betwisten dat de Nestorianen van de Pre- Islamitische periode zichzelf zagen als “Assyriërs” of dat dit is hoe zij zichzelf noemden. Ze noemden zichzelf Suryane, hetgeen in hun gebruik geen (groter) verwantschap had met de Assyriërs in vergelijking met de visie van iemand anders…. We nemen het voor als vanzelfsprekend aan dat zij [Nestorianen] de moderne “Assyrische” benaming van het Westen hebben gekregen en ermee doorgaan om zelf opnieuw te hervinden…Maar natuurlijk waren de Nestorianen Arameeërs.."

(Pagina 27, voetnoot 94)

Professor Dr. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

28-6-2004: De bron van oorlogen en tiranniek: de Pan-Arabische valsheid

De diepe en verborgen reden van de tirannieke onderdrukking toegepast in het hele Midden-Oosten is door Frankrijk en Engeland opgelegde Pan-Arabische Nationalistische clicks die de neiging hebben om op dictatoriale wijze de verschillende volkeren in het Midden-Oosten, die allemaal geen Arabieren zijn, te Arabiseren.

10-8-2005: De Aramese opleving zal het schaakbord van het Midden-Oosten transfigureren

Het basisfeit is dat al deze volkeren die allen Arabisch sprekend zijn, geen Arabieren zijn. Hun etnische historische identiteit is Aramees. Arameeërs zijn Semitisch, maar zover verwijderd van de Arabieren als de vroegere Hebreeërs verwijderd waren van de Babyloniërs. Om de redenen die wij gaan uitleggen, zijn deze Aramese volkeren geleidelijk gearabiseerd, maar de arabisatie fenomeen vond slechts plaats op het taalkundig niveau, niet op de etnische, nationale, culturele niveaus

Daaruit hebben de koloniale missionarissen, politieke agenten en diplomaten een grote leugen gemaakt (namelijk dat deze Arameeërs geen Arameeërs waren, maar ‘Assyriërs’) waarmee zij de Nestoriaanse Arameeërs ontwortelden van hun Aramese oorsprong.

18-12-2008: Syriërs, “Assyriërs” en “Chaldeeërs” zijn allemaal Arameeërs

Wat is de juiste nationale naam voor de moderne Arameeërs? Waarom zijn er Arameeërs, die ondanks het feit dat ze Aramees spreken, volhouden zichzelf “Assyriërs” te noemen? Waarom hechten andere Arameeërs zich aan de derde naam “Chaldeeërs”? Is het juist om de naam ‘Syriac’ (waar Arabisch is van afgeleid) te gebruiken..........

18-12-2008: Pseudo – Assyriërs, Pseudo Chaldeeërs en de Culturele Nationale Noodzaak van de Aramese natie

In tegen-stelling tot de vergezochte – en goed gefinancierde – onnauwkeurig-heden van Simo Parpola, is er geen enkel element in het vóór 2600 jaar geleden overleden Assyrische culturele en nationale erfgoed dat enige overeenstemming vertoont met de hedendaagse zuivere Aramese cultuur, ongeacht van de benaming dat ze gebruiken om zich ermee aan te duiden, Arameeërs, Chaldeeers, Assyriërs of Zulu……....

Patriarch Emmanuel III Delly

29-10-2008: "...maar Ik wil graag verklaren dat wij, de Chaldeeërs, de Assyriërs en de Syriërs, één volk zijn, bekend als Aramese volk. ..."

13-5-2006: Is er een Assyrische kwestie in Irakese Koerdistan?

Maar deze claim is onderzocht door historici en hebben geconcludeerd dat de mensen in het Midden-Oosten vaak refereren naar de mensen in hun regio, zoals bijvoorbeeld iemand uit Kirkuk werd Kirkuki genoemd ongeacht of hij Koerd, Turkmeen of Arameeër was. Dat geldt ook in het geval van Assyriers of “Athuris” zoals ze in de regio worden genoemd. Die benaming werd gebruikt om de Nestoriaanse Arameeërs van Athur (Asur), een regio in de omgeving van Mosul, mee te identificeren. De term heeft geen enkele relatie met de oude Assyriers en de moderne Assyriers.

2-8-2005: Moderne Irakese geschiedenis. De Arabische Meerderheid en De Minderheden

Wat betreft de aanduidingen “Assyriers” en “Chaldeeërs” die worden gebruikt om de niet-Arabische Christenen (anders dan Armeniërs) ermee aan te duiden. Er is absoluut geen historische verwijzing van hun associatie met de Assyriers en Chaldeeërs van de oude Mesopotamië. De eerste verwijzing naar dergelijke associatie begon in de 19^de eeuw toen de Britse Protestantse missionarissen probeerden om religieuze invloed te verkrijgen als gevolg van een algemene rivaliteit tussen de Protestante en Katholieke missionarissen in het gebied

“The Church of the East and the Church of England: A History of the Archbishop of Canterbury's Assyrian Mission “ is de titel van het boek geschreven door J. F. Coakley en gepubliceerd in 1992.

Op pagina 147  vertelt Coackley over een meningsverschil tussen Arthur Maclean, hoofd van de Assyrische Missie van de Aartsbisschop van Canterbury van 1886 tot 1891 en Hormuzed Rassam, de broer van Christian Antun (Isa) Rassam, een Chaldese familie uit Mosul. We lezen: "Zoals hij (Maclean) volhield, hebben de 'Syriërs' zich nooit als 'Assyriers' genoemd;.....  om de benaming 'Assyriers' toe te passen op deze Oosterse Syrische Christenen lijkt mij eerder een fout of anders muggenzifterij. Er is werkelijk, voor zover ik weet, geen bewijs dat ze enige connectie hadden met de Oude Assyriers.... Waarom moeten wij een naam uitvinden terwijl we een heel goed geschikte naam hebben, gebruikt gedurende eeuwen, voor handen? Ik kan begrijpen dat iemand die leeft in de nabijheid van de ruines van Nineve een behoorlijk enthousiasme kan hebben voor de Oude Assyria; maar spreekt het van een gezond verstand om een naam weg te doen dat door het volk zelf wordt gebruikt en een andere naam voor hen uit te vinden met een twijfelachtige toepasbaarheid?"